Centro de Salud part 2
Door: Niki
Blijf op de hoogte en volg Niki
31 Juli 2015 | Nicaragua, León
Hola amigos,
Het is even geleden dat ik een verslag had gemaakt. De foto's op deze pagina doen het namelijk heel vaak niet, moet ik dan heel vaak uploaden en dat ontnam me een beetje de zin. Omdat ik jullie niets wil onthouden ga ik alsnog alles van de afgelopen weken samenvatten en begin ik bij mijn Centro de Salud Sutiaba, deel 2. Er zullen nu dus snel een aantal blogs achter elkaar volgen maar ik vind het heel leuk om allemaal reactie te krijgen dus leef jullie uit! Alvast weer hartstikke bedankt voor het lezen.
We hebben in totaal 4.5 weken coschappen gelopen in het centro de salud. De eerste dagen heb ik al eerder beschreven. Eigenlijk is er niet heel veel veranderd, iedereen bleef met veel recepten de deur uit gaan, zwangeren standaard 5 recepten en heel veel onderzoeken.
Ik zat aan een andere dokter gekoppeld dan Nina. Stiekem was ik wel jaloers op Nina. Mijn dokter was vooral mooi, hoge hakken, mooie make-up, mooie kleren. Deed verder weinig met de patienten en gaf ook geen uitleg. Hierdoor duurden de dagen (van maar 5 uur!) toch wel erg lang....en nog steeds ontzettend warm. Nina haar dokter daarentegen...wat een ontzettend lieve en leuke vrouw!!!! Heel klein, ja zelfs voor mij! Maar wat een kletskous, en ze vindt alles zo grappig en lacht heel aanstekelijk. Zij gaf ook altijd veel uitleg, zowel aan ons als aan de patienten, en nam oprecht de tijd.
We zijn een keer op maandagochtend met haar meegegaan naar huisbezoeken bij zwangeren die niet op de afspraak zijn gekomen. De zorg voor zwangeren is hier erg streng, er wordt precies bijgehouden welke afspraken, of je komt of niet, en als je niet in de buurt van een ziekenhuis woont moet je de laatste weken in een speciaal huis wonen voor zwangere vrouwen tot je bevallen bent.
We hebben ook een aantal ouderen patienten bezocht die niet naar het gezondheidscentrum konden komen. Wat een ervaring om al die verschillende huizen van binnen te zien!!!
Bij 1 patiënt zaten we tussen de doodskisten in de woonkamer, terwijl een meisje van ongeveer 8 jaar engelse les kreeg van een vrij jonge jongen. Een oudere vrouw met tuberculose mochten we (gelukkig) niet mee naar binnen van de dokter. Een derde patiënte was mentaal minder begaafd, halfzijdig verlamd door polio, en woonde met haar gehandicapte moeder/zus? en meerdere zussen (allemaal verstandelijk gehandicapt) in hetzelfde huis met 1 man die haar vader was (en ook partner?). In ieder geval een heel raar gezin waar ik een ontprettig gevoel bij kreeg.
Maar al met al was dit ook een supergave ervaring die ik niet had willen missen en de tijd wat sneller deed gaan.
Een andere bijzondere ervaring was dat we midden in het ochtendspreekuur zaten en opeens de kinderen van mijn dokter binnenkwamen. In onze kamer zat ook een kinderarts, dus mijn dokter ging met haar dochtertje opeens bij de kinderarts zitten voor een consult terwijl haar patient nog tegenover haar aan het bureau zat. Kan je je in Nederland niets bij voorstellen he....
Later kwam ze weer bij haar bureau (allemaal in dezelfde kamer..) en hield haar kindje op schoot om haar consult zelf af te maken. Begint haar dochtertje een beetje te jengelen. Terwijl ze dus met een patient bezig was, haalt ze haar borst uit haar shirt en geeft borstvoeding terwijl ze doorgaat met de anamnese van de patient. Ik heb toch wel 3x moeten denken of het echt was wat ik meemaakte..
In mijn laatste week is mijn dokter opeens niet meer gekomen, was plotseling heel haar bureau leeg en is me eigenlijk nog steeds niet duidelijk wat er precies aan de hand was. Ik ben in ieder geval bij Nina en haar dokter gaan zitten wat het wel een stuk leuker maakte. Veel meer het gevoel dat er echte geneeskunde werd beoefend (met af en toe een lange preek over het geloof tussendoor).
We hebben ook nog een ontruimingsoefening meegemaakt voor als er een aardbeving komt. Iedereen handen boven het hoofd en rustig naar buiten. Bijna hetzelfde als in Nederland, het grote verschil is alleen wel dat er hier ook nog enig acteerwerk wordt verwacht. Nina moest al hinkelend en steunend op mij en haar dokter naar buiten, buiten werden bij mensen de benen in het verband gebonden en het was allemaal net echt haha. Ik kon in ieder geval mijn lach niet goed inhouden. Zoals je op de fotos kan zien is de lucht die dag heel erg bruin... er hangt dan veel zand in de lucht en het regent letterlijk aarde. Overal waar je loopt, alles wat je eet, alles wat je drinkt zit onder de aarde. Je maakt schoon en het is 5 minuten later hetzelfde. Gelukkig was dit na 1 middag voorbij en kon ik mijn witte was gewoon doen!
Verder gaan wij voortaan met de taxi naar het centrum (want 7 uur is toch wel errrrug vroeg!) en in een gek busje terug. Het is een soort huifkar zonder paarden maar een auto ervoor. Wel open aan de achterkant, 2 banken aan de zijkanten en ontzettend vol. Achterop staat een jongen die roept waar hij heengaat, erop sprint, eraf springt en je erin duwt als je met de bus mee wil. Ik voel me een echte Nicaraguaanse....
Voor nu centro de salud, mijn volgende blog gaat over mijn leven in Leon en zal ik snel maken!!!!
Dikke kussen van mij!
Het is even geleden dat ik een verslag had gemaakt. De foto's op deze pagina doen het namelijk heel vaak niet, moet ik dan heel vaak uploaden en dat ontnam me een beetje de zin. Omdat ik jullie niets wil onthouden ga ik alsnog alles van de afgelopen weken samenvatten en begin ik bij mijn Centro de Salud Sutiaba, deel 2. Er zullen nu dus snel een aantal blogs achter elkaar volgen maar ik vind het heel leuk om allemaal reactie te krijgen dus leef jullie uit! Alvast weer hartstikke bedankt voor het lezen.
We hebben in totaal 4.5 weken coschappen gelopen in het centro de salud. De eerste dagen heb ik al eerder beschreven. Eigenlijk is er niet heel veel veranderd, iedereen bleef met veel recepten de deur uit gaan, zwangeren standaard 5 recepten en heel veel onderzoeken.
Ik zat aan een andere dokter gekoppeld dan Nina. Stiekem was ik wel jaloers op Nina. Mijn dokter was vooral mooi, hoge hakken, mooie make-up, mooie kleren. Deed verder weinig met de patienten en gaf ook geen uitleg. Hierdoor duurden de dagen (van maar 5 uur!) toch wel erg lang....en nog steeds ontzettend warm. Nina haar dokter daarentegen...wat een ontzettend lieve en leuke vrouw!!!! Heel klein, ja zelfs voor mij! Maar wat een kletskous, en ze vindt alles zo grappig en lacht heel aanstekelijk. Zij gaf ook altijd veel uitleg, zowel aan ons als aan de patienten, en nam oprecht de tijd.
We zijn een keer op maandagochtend met haar meegegaan naar huisbezoeken bij zwangeren die niet op de afspraak zijn gekomen. De zorg voor zwangeren is hier erg streng, er wordt precies bijgehouden welke afspraken, of je komt of niet, en als je niet in de buurt van een ziekenhuis woont moet je de laatste weken in een speciaal huis wonen voor zwangere vrouwen tot je bevallen bent.
We hebben ook een aantal ouderen patienten bezocht die niet naar het gezondheidscentrum konden komen. Wat een ervaring om al die verschillende huizen van binnen te zien!!!
Bij 1 patiënt zaten we tussen de doodskisten in de woonkamer, terwijl een meisje van ongeveer 8 jaar engelse les kreeg van een vrij jonge jongen. Een oudere vrouw met tuberculose mochten we (gelukkig) niet mee naar binnen van de dokter. Een derde patiënte was mentaal minder begaafd, halfzijdig verlamd door polio, en woonde met haar gehandicapte moeder/zus? en meerdere zussen (allemaal verstandelijk gehandicapt) in hetzelfde huis met 1 man die haar vader was (en ook partner?). In ieder geval een heel raar gezin waar ik een ontprettig gevoel bij kreeg.
Maar al met al was dit ook een supergave ervaring die ik niet had willen missen en de tijd wat sneller deed gaan.
Een andere bijzondere ervaring was dat we midden in het ochtendspreekuur zaten en opeens de kinderen van mijn dokter binnenkwamen. In onze kamer zat ook een kinderarts, dus mijn dokter ging met haar dochtertje opeens bij de kinderarts zitten voor een consult terwijl haar patient nog tegenover haar aan het bureau zat. Kan je je in Nederland niets bij voorstellen he....
Later kwam ze weer bij haar bureau (allemaal in dezelfde kamer..) en hield haar kindje op schoot om haar consult zelf af te maken. Begint haar dochtertje een beetje te jengelen. Terwijl ze dus met een patient bezig was, haalt ze haar borst uit haar shirt en geeft borstvoeding terwijl ze doorgaat met de anamnese van de patient. Ik heb toch wel 3x moeten denken of het echt was wat ik meemaakte..
In mijn laatste week is mijn dokter opeens niet meer gekomen, was plotseling heel haar bureau leeg en is me eigenlijk nog steeds niet duidelijk wat er precies aan de hand was. Ik ben in ieder geval bij Nina en haar dokter gaan zitten wat het wel een stuk leuker maakte. Veel meer het gevoel dat er echte geneeskunde werd beoefend (met af en toe een lange preek over het geloof tussendoor).
We hebben ook nog een ontruimingsoefening meegemaakt voor als er een aardbeving komt. Iedereen handen boven het hoofd en rustig naar buiten. Bijna hetzelfde als in Nederland, het grote verschil is alleen wel dat er hier ook nog enig acteerwerk wordt verwacht. Nina moest al hinkelend en steunend op mij en haar dokter naar buiten, buiten werden bij mensen de benen in het verband gebonden en het was allemaal net echt haha. Ik kon in ieder geval mijn lach niet goed inhouden. Zoals je op de fotos kan zien is de lucht die dag heel erg bruin... er hangt dan veel zand in de lucht en het regent letterlijk aarde. Overal waar je loopt, alles wat je eet, alles wat je drinkt zit onder de aarde. Je maakt schoon en het is 5 minuten later hetzelfde. Gelukkig was dit na 1 middag voorbij en kon ik mijn witte was gewoon doen!
Verder gaan wij voortaan met de taxi naar het centrum (want 7 uur is toch wel errrrug vroeg!) en in een gek busje terug. Het is een soort huifkar zonder paarden maar een auto ervoor. Wel open aan de achterkant, 2 banken aan de zijkanten en ontzettend vol. Achterop staat een jongen die roept waar hij heengaat, erop sprint, eraf springt en je erin duwt als je met de bus mee wil. Ik voel me een echte Nicaraguaanse....
Voor nu centro de salud, mijn volgende blog gaat over mijn leven in Leon en zal ik snel maken!!!!
Dikke kussen van mij!
-
31 Juli 2015 - 09:53
Carlijn:
Hey niki,
het was idd lang geleden dat ik je verhalen heb kunnen lezen. Leuk om dat nu weer te doen!
Wat een verhalen en ervaringen. Ik lig helemaal dubbel om die foto waar de arts ligt te slapen.... gekkenwerk!
Nog veel plezier en pas op jezelf!
Groetjes carlijn -
02 Augustus 2015 - 01:33
Mama:
Ga je vertellen, kan het me helemaal voorstellen, zeker nu ik de kinderafdeling heb gezien.
Helemaal leeg op een mevrouwtje na (ze zijn nogal klein) en heel veel leuke, grappige, enthousiaste en zeer vrolijke dokters, die heel graag met ons op de foto wilden. Er waren toch geen patiënten.
Het stuk ziekenhuis wat we hebben gezien was sowieso een ervaring op zich. Leuk om ook dit te hebben mogen meemaken. -
05 Augustus 2015 - 15:16
Tia Y Tio De DB:
Zit hier op ons balkon de verhalen te lezen die ik
In levende lijve gezien en van je gehoord heb. Wel leuk dat ik me nu dingen voor de geest kan halen. Aangezien we nu weer volledig op je blog zijn aangewezen hoop ik inderdaad dat je als een razende robby en onnicaraguaans gaat zorgen dat we helemaal up to date raken want ik wil graag lezen hoe jij ons avontuur beleefd hebt. IK MIS DE SAPJES.
Dikke kus vanaf ons balkon en tot gauw.XXXX
P.sp. Mocht je me missen, een lekkere pina-collada of nog beter een Mohito van de Bodega maken veel goed. -
09 Augustus 2015 - 23:31
Mama:
Ga hier gewoon door met mijn dagelijks jugo, oftewel batidos con agua. Ga niet zeggen ' net zo lekker'. Maar ook heel erg lekker.
Adios, kijk weer uit naar je volgende verhaal.
Liefs, dikke kus. -
04 September 2015 - 18:58
Regina Ysseldijk:
Aparte ervaringen geloof ik. Een dokter die slaapt of borstvoeding geeft. Ik zou hier de reacties wel eens willen zien. Je beleeft wel wat zo in elk geval. Groetjes. -
04 September 2015 - 19:11
Jan En Josien:
HOI niki
Met veel plezier heb ik je verhalen gelezen.
je maakt t maar mee.
we hopen dat je nog een fijne en leerzame tijd hebt.
succes met alles wat je daar nog kan doen,
maar natuurlijk ook genieten van alles wat op je pad komt.
groetjes van ons allemaal
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
